Hostel Teen Challenge
Nasz hostel to miejsce, przede wszystkim, dla osób, które ukończyły terapię w ośrodkach resocjalizacyjnych i potrzebują „łagodnego” wejścia w życie społeczne. Z dala od dawnych miejsc i „przyjaciół” mieszkańcy próbują na nowo ułożyć sobie życie z pomocą i wsparciem pracowników Teen Challenge i lokalnego zboru. To następny krok w ramach opieki nad osobą uzależnioną w uwolnieniu z nałogu. Hostel to miejsce także dla osób bezdomnych zainteresowanych wyjściem z bezdomności i pomocą terapeutyczną. Hostel w Świdwinie prowadzą Mariola i Piotr Bychowscy. Zapraszamy do naszej galerii, w której znajdziecie Państwo zdjęcia z naszej działalności jak i codziennego życia mieszkańców hostelu.
Historia
Początki Misji Teen Challenge sięgają lat 50-tych, kiedy to Pastor Dawid Willkerson rozpoczął pracę wśród gangów młodzieżowych w USA. W miarę rozwoju działalności Willkerson doszedł do wniosku, że najgroźniejszym problemem społecznym, który wśród członków gangów występował powszechnie, jest uzależnienie od środków toksycznych. Coraz więcej narkomanów zwracało się również o pomoc do Misji.
W 1962 roku, w miejscowości Rehresburg w stanie Pensylwania, został otwarty Ośrodek Resocjalizacyjny. Od chwili powstania misja Teen Challenge bardzo szeroko rozwinęła swoją działalność. Jej placówki można obecnie spotkać w większości miast Stanów Zjednoczonych oraz w Kanadzie, Australii, Azji i Europie. Oddziały misji, które powstały w różnych krajach są autonomiczne.
Polski oddział – Stowarzyszenie Chrześcijańska Misja Społeczna Teen Challenge powstał w 1988 roku z chwilą zarejestrowania Chrześcijańskiego Ośrodka dla Osób Uzależnionych w Broczynie. Idea utworzenia placówki zrodziła się w grupie osób związanych z Kościołem Zielonoświątkowym, które zetknęły się z problematyką uzależnień od środków psychoaktywnych i próbowały pomóc narkomanom w wyjściu z nałogu kierując się w swoim działaniu zasadami religii chrześcijańskiej. Większość osób uzależnionych, z którymi mieli kontakt potrzebowała dłuższej z nimi pracy, zarówno wychowawczej jak i terapeutycznej. W ten sposób zrodziła się koncepcja utworzenia ośrodka, w którym oprócz powszechnie stosowanych w resocjalizacji narkomanów metod, pacjentom proponowałoby się coś więcej, a czym byłaby nauka o Chrystusie oparta na Biblii. Ponieważ w Polsce nie istniały jeszcze placówki podobnego typu, jej organizację wzorowano na ośrodka istniejących już w Europie Zachodniej, szczególnie w RFN, Holandii. !
Pracownicy ośrodka mieli również możliwość odbycia w nich szkoleń i praktyk.
W październiku 1988 r. uzyskano pozwolenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej na otwarcie placówki. W trakcie jej funkcjonowania zaczęły pojawiać się potrzeby zwiększenia oferty działań o opiekę następczą, tzn. utworzenie hosteli oraz o motywowanie toksykomanów do podjęcia leczenia. Wtedy utworzono Stowarzyszenie Chrześcijańska Misja Społeczna Teen Challenge, którego zadaniem jest całościowa opieka nad osobami uzależnionymi, od chwili pierwszego z nimi kontaktu, aż do ich powrotu do społeczeństwa.
Filozofia działania Teen Challenge
Ośrodki „Teen Challenge” zarówno w naszym kraju jak i zagranicą mają program oparty na biblijnej, pierwotnej opcji chrześcijaństwa. Człowiek ma nie tylko biologiczne i psychiczne, ale również duchowe potrzeby i ich zaspokojenie jest możliwe przez odwołanie się do duchowych wartości, które, chociaż dawno zakorzenione w naszej kulturze, dzisiaj kojarzą się jedynie z ceremoniałem kościelnym i nie stanowią atrakcyjnej oferty dla człowieka, który przeżywał „odmienne stany świadomości”.
Co sprawia, że niektórzy narkomani w tym programie na nowo odkrywają dawno im znanego, chrześcijańskiego Boga i zaczynają żyć zgodnie z jego przykazaniami?
Po pierwsze, zasadnicze znaczenie ma poznawanie Boga w oparciu o autorytet Pisma Świętego i nawiązanie z nim osobistej relacji. Studiowanie Biblii ma bardzo praktyczny wymiar i jego celem nie jest osiąganie określonych stanów duchowych czy też tylko propagowanie filozofii chrześcijańskiej. Celem jest zmiana sposobu myślenia i postępowania, kierowanie się zasadami biblijnymi w codziennym, zwyczajnym życiu.
Pacjent poznaje, jaka powinna być jego postawa względem rodziny, bliźnich, prawa, pracy, pieniędzy, przeszłości, przyszłości, aktualnych problemów itd.
Po drugie, szczególną rolę przypisuje się tutaj pracownikom ośrodka. Są to ludzie o różnorodnych kwalifikacjach (psycholog, teolog, duchowny, technik w trakcie studiów pedagogicznych, neofici), ale podstawowym wyznacznikiem ich postępowania są biblijne standardy moralne. Każdy pracownik bierze na siebie odpowiedzialność wobec narkomana, któremu chce pomóc i musi być gotowy, podobnie jak p. Paweł, by zaproponować:
„Patrz na mnie i postępuj tak, jak widzisz u mnie”.
Po trzecie, w przebiegu terapii ma miejsce praktyczne zastosowanie pewnych sposobów podejścia do pacjenta przedstawionych w Piśmie Świętym, np. fragment Ewangelii św. Mateusza rozdz.18, w.15 – 17 mówi o tym jak radzić sobie w sytuacji, gdy ktoś nie respektuje upomnienia. W ośrodku duży nacisk kładzie się na terapię i poradnictwo indywidualne, a gdy rozmowy w cztery oczy nie przynoszą rezultatów, bądź wychowawca wyczerpał swoje możliwości, problem danego pacjenta porusza się na forum grupy. Pacjenci mają dzięki temu poczucie, że szanuje się ich indywidualność i pozwala na zachowanie intymności.
Przedstawiona metoda terapii zawiera jeden zasadniczy kierunek działania – ewoluowanie od uzależnienia od środków odurzających do polegania na Bogu. Wszyscy doskonale wiemy, że wolność absolutna jest atrybutem Boga, a w stosunku do rodzaju ludzkiego jedynie konstruktem teoretycznym. Jako ludzie możemy wybrać to, co chcemy, aby nas determinowało. Dla pacjentów, którzy ukończyli ten program terapeutyczny istotny jest fakt, że mogą prowadzić nie tylko wolne od narkotyków, ale produktywne i satysfakcjonujące życie, dzięki stale rozwijanej i wzbogacanej zależności od Boga.
W miarę, jak kolejni pacjenci kończyli terapię, stało się jasne, że niektórym spośród nich niezbędne jest zapewnienie miejsc hostelowych. Hostele to ośrodki dla osób, które ukończyły już terapię w ośrodku resocjalizacyjnym, są to miejsca „łagodnego” wejścia w życie społeczne. W ramach opieki nad osobą uzależnioną jako następny krok w uwolnieniu z nałogu proponowany jest byłym pacjentom ośrodka pobyt w hostelu. Nasz hostel w Świdwinie oferuje 12 miejsc gdzie oferujemy pomoc w zakresie:
1)Prowadzenie spotkań problemowych z mieszkańcami. W trudnych sytuacjach życiowych pacjenci, uczestnicząc w spotkaniach problemowych, zostają zachęcani do podejmowania właściwych postaw, jakie są pożądane w danego rodzaju sytuacjach.
3) Udostępnienie – nieodpłatne – pokoju (mieszkaniec pokrywa koszt energii, ogrzewania i wody).
4)Pomoc w znalezieniu pracy. Pracownik hostelu, przy współudziale terenowego oddziału Pomocy Społecznej pomaga w znalezieniu pracy, co udaje się prawie w 100%.
5)Udzielanie zapomóg z funduszów misji. Jako misja dysponujemy środkami finansowymi, uzyskiwanymi z ofiar i datków. Znaczną część tych środków przeznaczamy do udzielania zapomóg dla pacjentów kończących terapie, co często zapewnia im „start życiowy”
6)Współpraca z kościołami i grupami chrześcijańskimi w miejscach zamieszkania byłego pacjenta. Staramy się pomóc w wypracowaniu „nowego środowiska” i wprowadzeniu w nie mieszkańców hosteli.